Opinie: het stikstofverhaal viseert niet enkel de megastallen (maar ook de korte keten)

Het stikstofdebat laat tegenwoordig niemand onberoerd. Buurderij-Verantwoordelijke Annik zond ons een tragisch voorbeeld in van een van onze Producenten, de Melkerhei. Zij hebben 65 koeien, en zouden 1/3 moeten krimpen terwijl ze bijna alles afzetten in de korte keten. Een boerderij met duizenden koeien zou kunnen verder gaan. Annik aan het woord:

Elke week komen er op donderdagavond een groep boeren samen, die lokaal in het dorp, allemaal hun producten verkopen via de Korte Keten website Boeren & Buren. Eén van de hoekstenen van dit concept is het rechtstreekse contact met de boer. Dus wordt deze boerenmarkt of Buurderij één van de weinige plaatsen waar de boeren nog een luisterend oor vinden. Stuk voor stuk zijn het boeren die met hun bedrijf niet zijn ingestapt in de schaalvergrotingen uit het verleden. Ze hebben allemaal een eigen pad bewandeld. Sommigen zijn ”bio”, anderen hebben een ander duurzaamheidslabel. Ze zetten met zijn allen in op korte keten, het rechtstreeks verhandelen van hun producten naar de klant. Ze zijn lokaal en het zijn dus boerderijen die deel zijn van het dorpsleven, geen megastallingen ver weg in het niemandsland.

Ze zijn begaan met het landschap, hun dorp. Als je hen zou vragen om meer in te zetten op duurzaamheid dan zouden ze daar wel over nadenken als de verloning navenant zou zijn. Maar deze vraag leidt al snel richting natuurverenigingen, die hoe langer hoe machtiger worden zoals in het artikel van DS van 18 februari, en die het leven van de boer, zelfs van deze boeren, niet makkelijker maken. Want de stikstofsaga van de laatste weken heeft als belangrijk uitgangspunt de afstand van een boerderij tot een natuurgebied. Of een boerderij moet krimpen in meerdere of mindere mate hangt af van zijn locatie. En niet of het een groot of klein bedrijf is, of ze inzetten op korte keten of niet. Nu vormt elke boom of elk waardevol stukje natuur een bedreiging voor de boer en zijn boerderij. Er wordt momenteel hard gezocht naar gronden die kunnen worden bebost want Vlaanderen wil meer bos voorzien. De meest voor de hand liggende percelen om te bebossen zijn natuurlijk landbouwgrond want oude industrieterreinen liggen er niet zo maagdelijk bij en dat vraagt meer budget om het te saneren. Maar het is wel te begrijpen dat boeren door dit stikstofverhaal niet staan te springen om land te laten bebossen want hoe dichterbij een bomenrij of een houtkant of een waardevol stukje natuur hoe groter de bedreiging wordt voor de zelfbeschikking van hun boerderij.

Deze hardwerkende boeren zouden in een geïntegreerd beleid kunnen ingezet worden om heel Vlaanderen op elk perceel te verduurzamen, de kwaliteit van de bodem te verbeteren, meer Co2 te capteren, minder pesticides te gebruiken. Natuurverenigingen zouden hun daarin kunnen ondersteunen in plaats van hen nu tegen hen in het harnas te jagen. Er staan in dit verhaal vooral twee powerhouses tegenover elkaar, de Boerenbond en Natuurpunt en de macht over het land. Als buitenstaander zou je verwachten dat dit stikstofverhaal de grote megastallen viseert, maar dat is niet de realiteit. Als we niet opletten dan worden we straks wakker in een land waar heel veel mooie en kleinere landbouwbedrijven zijn moeten stoppen die instonden voor onze streekproducten. Als we meer zouden inzetten op kwaliteit in plaats van kwantiteit, op bio en op eigen voedselvoorziening in plaats van export en import van buiten Europa, dan kan er gerust met een kritisch oog gekeken worden of we die megastallen wel moeten blijven tolereren. De dumpingprijzen van vlees zouden tot het verleden behoren en dan zouden we met z’n allen minder maar beter vlees eten. Weer beter voor het milieu. Door de macht van Natuurgroeperingen is “de boom” onbedoeld de vijand geworden van tal van partijen. Wie durft zijn niet verkavelde bouwgrond nog bebossen, want het zou maar eens natuurgebied kunnen worden? Wie durft een boom planten in zijn tuin, want als die te groot wordt mag die niet meer om? Waarom staan er in industriegebied of havengebied zo weinig bomen. Want als de natuur te weelderig wordt dan verliezen de bedrijven rechten om uit te breiden. En welke boer wil verduurzamen als dat in je gezicht dreigt te ontploffen?

Dus ja de Natuurverenigingen zijn machtig en daar is de natuur niet altijd bij gebaat. Boeren, overheid en natuurverenigingen zouden samen in een geïntegreerd beleid veel meer kunnen bereiken. Nu worden ze vooral tegen elkaar uitgespeeld. En daar zijn de natuur en de boer de dupe van.

Als je onze artikels leuk vindt, laat het ons dan zeker weten op onze Facebook pagina. Ontdek Boeren & Buren hier..

Over

Wannes

Wannes is de communicatie-en marketingverantwoordelijke van Boeren & Buren.

Comments

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *