8u15, Kortessem. Een groot serrecomplex blinkt in de zon. Hoewel het best nog vroeg is, staat de parking vol en is er heel wat bedrijvigheid. Ik heb een afspraak met Jos, één van de coördinatoren van De Wroeter.

Enige verwarring is mogelijk. Er is enerzijds De Wroeter, een maatwerkbedrijf, met vier pijlers: biolandbouw, logistiek en verkoop, groendienst en horeca. Anderzijds is er De Wroeter, het dagcentrum, waar mensen (vaak met een beperking) een zinvolle dagbesteding krijgen zoals bijvoorbeeld bakken, confituur maken of koken. Oorspronkelijk waren ze één bedrijf, maar ondertussen zijn dat twee aparte bedrijfjes, die weliswaar nauw samenwerken.

Het is bij de eerste Wroeter dat ik mijn dag dan toch begin. Jos leidt me rond. Op de velden wordt spinazie geplukt en prei geplant. Met de hand. Een zeldzaamheid in de hedendaagse landbouwwereld. Hier werken ze al meer dan 20 jaar biologisch. Als maatwerkbedrijf bieden ze werk aan mensen die op de gewone arbeidsmarkt moeilijk een plek vinden.

Kijken naar ieders mogelijkheden en talenten om hun eigenwaarde en positie in de samenleving, dat is de drijfveer.

De afzetmarkt van de landbouw is een deel de biologische groothandel maar voor een groot stuk ook lokaal. Zo is er een zelfpluktuin, waar mensen uiteraard zelf kunnen komen plukken, maar leveren ze aan de voedselteams en sinds kort ook op de Buurderij in Hasselt. De korte keten is dus een belangrijk deel.

Waar haal je voldoening uit, vraag ik.

“Veel mensen hebben tijdens het eerste deel van hun leven gehoord dat ze niets kunnen. Zien dat ze hier openbloeien, zich engageren en hun eigenwaarde en plaats in de samenleving versterkt wordt, daar doen we het voor.”

Gemakkelijk is het echter niet. Nobel des te meer. En biologisch werken en een maatschappelijk meerwaarde betekenen, dat verdient ons respect.

Een 5-tal kilometer verder ligt de andere De Wroeter. Hier krijgen mensen een zinvolle dagbesteding in de vorm van nuttig werk. Geen schroefjes indraaien of simpel bandwerk, maar echte taken zoals brood bakken, confituur maken, koken in een horecazaak, …

Hier werkt een zeer heterogene groep, gaande van mensen met een licht mentale beperking over een psychiatrische ziekte tot zij die even rust nodig hebben. Ook hier trekken ze de kaart van lokaal, biologisch en met een maatschappelijke meerwaarde.

Bovendien wordt hier echt zoveel mogelijk van het begin tot het eindresultaat zelf gedaan. Bomen worden gekapt op de groendienst bij de andere De Wroeter, hout wordt geklieft en gedroogd en gebruikt voor de houtoven. In die houtoven wordt brood gebakken met deeg van lokaal en biologisch geteelde bloem, gekneed door de mensen ter plaatse. Daarna wordt het in de eigen winkel of bij een Buurderij van Boeren en Buren verkocht. Dit is een korte keten pur sang.

Ik vertrek hier met een dubbel gevoel. Duizenden mensen wachten op een statuut om dit werk te kunnen doen. Ook in de andere Wroeter merken ze de steeds breder wordende kloof tussen zij die meekunnen en niet meekunnen in de dagelijkse ratrace.

Langs de andere kant is wat ze doen, zeer schoon. Zij spelen in op de talenten en mogelijkheden en proberen het beste in hen naar boven te halen. Of het nu op het veld, in de bakkerij of in de keuken is, ze zijn zinvol bezig met topproducten, lokaal en biologisch.

Dag in, dag uit, helpt de Wroeter de maatschappij weer een beetje vooruit. En daar kunnen we alleen maar respect voor betuigen en trots op zijn.

Chapeau, wroeters.